Κοσμογονία 3ο, Μόνος

        ΜΟΝΟΣ  (πράξη 3η)

          Κρυμμένος στην ολόγυμνη σπηλιά από γρανίτη,
         Ολόγυρα του κόκκαλα λευκά, της πείνας ευωχίες να θυμίζουν,
         Αγρίμι - άρχοντας, ο πιο γερός ανάμεσο στ' αγρίμια,
         Τη μήτρα - σκέψη ακόνιζε, του Νου δυνάμωνε την ικανότη...
         Και χτίζει το συλλογισμό, τι θέλει, τι του αρμόζει,
         Κουράστηκε στο χόρτασμα της δίψας του με το αίμα...
         Νιώθει το χάδι παγωνιάς..  Τι να προσφέρει τ' αγριμιού, το ξερικό
                                                                                         [τομάρι...
         Τον ύπνο του ετράνταζαν, γυμνές, αλλόκοτες μορφές,
                                                                            [ονειρογεννημένες...
         Πλάσματα με κορμί λευκό, μαλλιά μαυρομετάξινα, ριγμένα ως τα
                                                                                     [λαγόνια...
160.   Τούμοιαζαν... και δεν τούμοιαζαν... Κοντά του επλησιάζαν, πάλι 
                                                                                  [πισωγυρίζανε...
         Του άπλωναν τα χέρια τους...  Τα μάτια κάρφωναν, μελένιες αμαρτίες...
         Τα σιντεφένια τούδειχναν, δόντια μαργαριτάρια, τα χείλια τους
                                                                                       [κοράλλια...
         Του πρόσφεραν κάτι να πιει...  Δεν ήταν αίμα κοχλαστό, το άναμα
                                                                             [κάποιου θεριού...
         Κι ανατριχίλα μυστική, αν χαϊδεύει του κορμιού τ' αγριεμένο κύμα...
         Τινάζονταν απότομα, ξυπνούσε από τον ύπνο, δεν είχε φόβο, είχε χαρά...
         Μα χάνονταν στο ξύπνημα, εκείνες οι φιγούρες, θλίψη κατείχε τον
                                                                                         [μεμιάς...

         Ήτανε μόνος στη σπηλιά... Μονάχος, 'ποσταμένος φευγατάρης λύκος...
         Επάλευε, ο δύστυχος, εξήγηση για νάβρει, βάσανο πρωτοδούλευτο...
         Ετούτα τα μυστήρια, οράματα πρωτόγνωρα, δεν τάφερναν εικόνες 
                                                                                       [βιωμένες...
170.   Της μνήμης τα ντουλάπια του, απ' του βουνού την αγκαλιά αποθηκεύαν
         Δύναμη ακατέργαστη κι ασύνορη μαθές, ο άστατος ο χρόνος
                                                                                  [προσπερνούσε,
         Στης εξορίας τον άχαρο, αξύπνητο ετούτο τον πλανήτη.
         Μήτε χορτάρι σπρώχνονταν, ελπίδας πράσινης, στο χώμα το γυμνό,
         Μήτε δεντριά περήφανα, μακάρι θάμνοι ταπεινοί, πολυβαθυριζάτοι...
         Μήτε σταγόνα της δροσιάςτο χάραμα να βρέχει, μαργαριτάρι ακριβό...
         Μήτε ρυάκι' ασήμαντα, φλέβες ζωής βαθύρροες, στο ξεραμένο του
                                                                                          [κορμί...
         Τα πλουμιστά καρπίσματα των ζωηφόρων ύπερων, άγνωστες εργασίες,
         Τα θεϊκά τα κύτταρα, της μάνας γης του οργασμού, σε ύπνο φθοροδότη...
         Ο λιομαζώχτης τζίτζικας, την τεμπελιά δεν τραγουδά στο άοκνο
                                                                                        [μερμήγκι...
180.    Της χρυσομύγας πέταγμα, δεν ψυθυρίζει στο αυτί ερωτικές μπαλάντες...
          Που ήσαν τα πετούμενα, να σκάβουνε τ' αόρατο αχνάρι στο αγέρα ;
          Πού ήσαν οι απρόσμενες, των ερπετών γιρλάντες, και του σκορπιού 
                                                                                           [η ουρά ;
          Και πως στον ίσκιο του ν' αντιμιλά, στης μάνητας τι ώρες, ο Άντρας 
                                                                                          [ο φτωχός,
          Όταν ο ήλιος ξέρναγε, δισκάρι πυρωμένο, τς σαρκοφάγες κάφτρες του ;
          Όταν ο βιος του ανάλατος και ξερικός κυλούσε κι ο ζόφος ήταν βασιλιάς ;

          Σα βγήκε στο κηνύγι του, σε χάραμ' αξημέρωτο, μοναχικός και νιάξιμο
                                                                                           [κανένα,
          Με βήματα ποσεχτικά, παραμονεύαν στις γωνιές πλάσματα θηριώδη...
          Προχώραγ' ασταμάτητα και σαν χορδές του δοξαριού οι αιστήσεις
                                                                                      [τεντωμένες.
          Ολόγυρα εχθρικές οσμές, στο χέρι του μερί θεριού, κόκκαλο της
                                                                                        [φοβέρας,
190.   Μια φούχτα βράχια σίμωσε, ρουθούνια τραβηγμένα, σάρκα νάβρει για
         χορτασμό...
         Θάμα ζωής αντίκρυσε ! Αμήχανος ο κυνηγός τ' όπλο του χαμηλώνει...
         Στο βράχο δίπλα ξαπλωτή πανώρια θεριομάνα ! Και γλυκαμέν' η 
                                                                                      [μούρη της...
         Μουγκρίζοντας περήφανα, τ' αρσενικό στο πλάι, φύλαγε καραούλι...
         Το βυζαρούδι άτριχο, λαίμαργα λαχανιάζοντας το γάλα να ρουφάει...
         Εικόν' ανίδωτη !  Ιερή !  Σκιρτά του Άντρα η καρδιά, μπροστά στο
                                                                                       [μεγαλείο !
         Του νου τα κύτταρ' άμαθα, παίρνουνε μπρος, πασχίζουν να ορμηνέψουν...
         Θεόρατο τ' αρσενικού το σπήλαιο   - στόμα ορθανοίγει !    Σεβασμός !
         "Το πραματάκι τούτο εδώ, είναι δική μου γέννα !    Πίσω λοιπόν !"
          Κάνει τον τρόμο σεβασμό και πισωπερπατάει...

200.    Στα μάτια του το ερώτημα, στο νου του ο σκοτάδι...
          Πού, τάχατες, ξετρύπωσαν, τ' ανήμερα θεριά, τούτο το τρυφερούδι ;...
          Νάτος ο Άντρας, στης σπηλιάς τ' αμπρί, αίμα και σάρκα χορτασμένος,
          Αιστάνεται ανήμπορος, 'κείνη τη μνήμη να ξορκίσει απ' το μυαλό..
          Σταγόνα χύνει τρυφερής, πρωτόδιωτης εικόνας, ο Νους μες στην
                                                                                        [καρδιά...
          Αποκοιμίζει βλέφαρα...  και κείνα πεταρίζανε εικόνες ζωγραφώντας...
          Πρωτοπρωί εκίνησε, ζούδι αργοκίνητο, κουτό, με το μερί καρφώνει,
          Και στης φαμίλιας το τσαρδί, το βράχο, πάει κι αφήνει...Δώρο στο
                                                                                      [βυζαρούδι...
          Κι ο φαμελάρης ο άγριος, με μουγκρισμένο φχαριστώ, να παίρνει 
                                                                                     [το σπολάτι...
          Γυρνάει ο Άντρας στη σπηλιά, παρέα με τα όνειρά του...
210.    Μονάχος πάντα κι έρημος...  Και στο λαβύρινθο του νου κλειστά τα
                                                                                       [μονοπάτια

          Κι όσο ροβόλαγαν αυτά στον έρημο, τον άχαρο, της εξορίας πλανήτη,
          Παιδιά μου ακούστε να σας πω, τα όσα συσκεφτόνταν
          Σε κάποιαν άκρη του άπειρου, της ύπαρξης οι Αφέντες...
          Οι Κύριοι της ύπαρξης των πάντων
          Κάθε κορμί και κάθε Νους μιλιούνια γαλαξίες !
          Δρόμοι του Σύμπαντος γαλακτικοί, ο φλέβες των κορμιών τους !
          Το κάθε κύτταρο του Νου, νέας ζωής η μήτρα !
          Των πλανητών γεννήτορες, οι ατελείωτοι ιστοί τους
          Πολιτισμών πρωτοπηγές, τα μικροκύτταρά τους

220.   Ασύλληπτα κι αόρατα, υπέροχα εργαστήρια κι υπάρξεων οι λεπτουργοί...
         Οι Κύριοι εκείνοι.... Του νοητόνιου τα παιδιά...
         Μες στην αέναη κίνηση, ατέρμονη πορεία σπειροειδή, εκείνοι συναζόνταν,
         Των κόσμων τα διαδρώμενα, να δουν, να διαφεντέψουν...
         Εσυναχτήκανε μαθές, στο αθέμελο παλάτι, πούναι παντού και πουθενά,
         Όλοι παρόντες, όλοι απόντες...   Σε μία,  σε αμέτρητες αιθέριες
                                                                                         [παρουσίες,
         Της Αρμονίας τη ροή να ελέγξουνε, του Σύμπαντος τις ρίζες να
                                                                                        [πλατύνουν...
         Και τι νάναι  "Αρμονία", μη το ψάχνουν οι θνητοί.
         Είναι ανήμποροι να πλάσουν, να αιστανθούνε περισσό.
         Ξέρουν μόνε να αλλάζουν μάσκες σάρκας και καρδιάς...
230.   Να γεννάνε, να σκοτώνουν, ν' ανατρέφουνε το μισος.
         Στεφάνους να καταθέτουν, σε ταφόπλακες που χτίσαν...
         Που τις χτίσαν οι υποκριτές, για να θάψουν την απλότη...
         Ιερόσυλοι ! Τον κόσμο στόχους κι όλεθρο γεμίζουν...
         Ένωσαν των εγκεφάλων τις ατελείωτες τις σπείρες
         Νιώσαν, λένε, τις μετάρσιες, της διανόησης δονήσεις...
         Ανόητα ξεβράσματα, της εξορίας τον τραχύ, τον άχαρο πλανήτη...

         Συσχετισμοί συμπαντικοί, αρμονικά δεμένοι,
         Και κάποια χείλια νοητά, που αρχίζουν να σαλεύουν...
         Εργάζονται...
240.   Του άπειρου κανόνες μελετάνε...
         Οι κύριοι...  Εκείνοι...
         Σαν κεραυνοί ρέουν εκεί, οι μετρητές του νου, οι φωτοχρόνοι...
         Στων Κύριων τη βούληση νεκρώνοναι, ζωντάνια παίρνουν παρουσίες,
         Ψυχές σκιρτούν !  Η Κρίση δρα !  Τα κύτταρα τα ζωικά σαλεύουν !
         Οι εγκέφαλοι φορτίζονται, μορφή ο χρόνος ! Φυτεύοντ' οι αιώνες !
         Ήρθ' η στιγμή τον Άνθρωπο,  Εκείνοι να θεωρήσουν:

        "Κρίση μικρή του δώσαμε...  Η μνήμη του, μια σπίθα...  Το ένστικτο, 
                                                                                       [για το φαΐ...
         Ετούτος ο αρσενικός... Δεν έχει γλώσσα για να πει, γνώση ν' αφήσει
                                                                                         [πίσω...
250. Και γύρωθέ του συντροφιά, χοντροκοπιές κάποια θεριά, αίμα και σάρκα,
                                                                                            [νάχει.
         Μόνο πως ταίρι τα θεριά, γόνου, μπορούν να δώσουν, ο Άντρας τούτο
         προσμετρά...
         Αρσενικό και θηλυκιά το ταίρι του καθένα...
         Στο αστέρι  'κείνο το άσημο, δούλος κι αφέντης, μόνος...
         Ξέρουμε πως εγένηκε, λειψή δουλειά μ' αυτόνε, τον άχυμο καρπό...
         Που με ντροπή ερίξαμε, στης εξορίας τον μικρό τον άσημο πλανήτη,
         Γιατί δεν επιτρέπεται, σ' αυτό που δίνουμε ζωή, στο χάος να το πετάμε...
         Είν' ο Κανόνας πούβαλε σ' εμάς, το πρώτο νοητόνιο, ο Ένας...
         Μα τώρα τονε βλέπουμε, στη γέννηση το δώρο ν' αποθέτει...
         Και βλέπουμ' ένα σκίρτημα, που απρόσμενο φαντάζει...
260.   Κι άλλο Κανόνα έχουμε, σαν δώρα δίνουμε σ' εμάς, πούμαστε η Ζωή,
         Δώρα γι' αντιγυρίσματα, να δίνουμε στα όντα.. Τι κάνουμε ; Απόφαση:
         Πρώτα θα δώσουμε Νερό, αφού κι από νερό είναι πλασμένος...
         Κι ύστερα δίνουμε φωτιά, της ζήσης όπλο φοβερό, κουμάντο του 
                                                                                       [να τώχει...
         Στερνά θα πάρει Θηλυκιά, το πιο ακριβό, το δώρο για τη ζήση...
265.   Δώρο γλυκό, μα και πικρό, το νου του να πλαταίνει... Είπαμε και
                                                                                 [τελειώσαμε..."
_____________________________________________________________________________
"Από το βιβλίο "Η Λεζάντα της Ζωής"  μία έμμετρη καταγραφή της φαντασίας για 
την "Δημιουργία"  του Β. Ι. Βερνάρδου, το έργο δεν έχει εκδοθεί.   Πράξη 3η

Πράξη 1η, Κοσμογονία 1ο Το κάλεσμα
Πράξη 2η, Κοσμογονία 2ο, Μόνος
Πράξη 4η, Κοσμογονία 4ο, Το Νερό
Πράξη 5η, Κοσμογονία 5ο, Η Φωτιά
Πράξη 6η, Κοσμογονία 6ο, Γυναίκα
Πράξη 7η, Κοσμογονία 7ο, Τρεις Δυνάμεις Ι
Πράξη 8η, Κοσμογονία 8ο, Τρεις Δυνάμεις ΙΙ

  Utopia